Het is er dan toch van gekomen om eindelijk naar de Poolse bergen te gaan. De verwachtingen waren hoog en zijn zeker ingehuldigd.
Op donderdag namen we de bus naar Zakopane. Een rit van bijna acht uur. Maar het was meer of de moeite waard. Vol spanning zat ik in de bus te wachten op een eerste blik van de bergen. Deze vond ik al prachtig, maar onze trip zou steeds meer tot een apotheose komen.
Aangekomen in Zakopane begon onze zoektocht naar een bus naar Ma?�y Ciche. Die vonden we helaas niet, dan maar een bus naar een ander bergdorpje redelijk dichtbij. Op een donker kronkelwegje begonnen we aan de laatste etappe van onze trip richting ons gastenhuis. Maar het was heel erg donker en de vermoeidheid sloeg toe, dus als we konden staken we onze duimen uit in de hoop op een lift. En we hadden geluk, die kwam eraan, een supersnelle jeep.
In het donker van de nacht blaften alle waakhonden naar twee donkere schaduwen op weg naar het laatste huis van de straat. De voordeur was gelukkig nog open en eindelijk konden we die zware rugzakken van ons afsmijten. Om daarna naar de plaatselijke pizzeria te wandelen voor nog een snelle hap voor het slapen gaan.
Lekker uitgeslapen komen we wakker in ons super romantisch houten kamertje. De gordijnen vliegen open en daar liggen de bergen ons al te lokken voor een stevige wandeling. We wandelen eerst naar een klooster, toch al bijna halverwege, nemen we daar een korte pauze en drinken een warm kopje thee aangeboden door de nonnekes. Onze volgende stop is een open grasvlakte. We hebben geluk, enkele herders zijn al met hun schapen naar de bergen gekomen om ze er te laten grazen en hebben alvast wat verse kaas gerookt boven de haard, mmmmmhhh heerlijk nammie. Gesterkt door de kaas wandelen we verder naar de top van Gęsia szyja. Sterke wind zet op, en de angst slaat bij mij toe dat de bomen op ons zullen vallen, nadat Bronek enkele volledig verwoeste plekken in het landschap toonde van een storm.
De volgende dagen doen we het iets rustiger aan. We bezoeken Zakopane, Bronek eet zijn favoriet mega portie ribbetjes, we nemen een bergtreintje, ploeteren in een bergstroompje, wandelen door de bossen, wandelen naar de voet van de ridderberg om er een waterval te aanschouwen…
De laatste dag is de apotheose van de trip. We nemen twee liften naar Kasprowy, 1987m hoog. Het zicht is adembenemend. We wandelen verder richting de top Swinica, 2301m hoog. Maar geraken helaas niet tot aan de top. Op zo’n 100 m hoogte van de top af, moeten we helaas op onze stappen terugkeren. Er ligt te veel sneeuw en ?�?�n keer uitglijden zou fataal zijn. Dus wandelen we terug naar beneden richting enkele meertjes. Na de meertjes proberen we nogmaals een serieuze helling te overwinnen. De wandeling is reeds lang en we zijn al over de helling heen als er plots ook serieuze pakken sneeuw ligt. Maar de weg terug is zooo lang dat we het er maar op wagen, de val zou minder hoog zijn, dus misschien zouden we het dan zoiezo wel overleven. Voorzichtjes dalen we af, en we redden het. We worden beloond met een prachtig zicht op een heel groot meer, met super mooie weerspiegeling van de bergen.
Vervolgens gaan we lunchen in een herberg en dalen dan af richting Zakopane. Weer te laat voor een bus naar ons dorpje, dan maar weer liften, en we hebben geluk. Doodmoe vallen we in slaap.
Recente Discussie