Hanne and Bronek

Het hoeft niet altijd veraf te zijn. Beetje last minute, besluiten we onze tent te nemen en ander kampeergerief, de go-pass en we zijn vertrokken. Van de stad naar de heuvels en rotsen. Helaas maar voor een weekendje, maar het was super genieten en idyllisch.

Aangekomen in Dinant is het effe wandelen naast de Lesse op zoek naar onze kamping. De bomen zijn prachtig groen, de Lesse kabbelt rustig voort, hier en daar wat rotsen, heeeeerlijk! We hebben wat pech als we aankomen op de kamping, want het begint te stortregenen. Wanneer de bui over is, wagen we het erop om onze tent te gaan opzetten, vlak aan de Lesse, vergezeld door wel zo’n 30 eenden. We koken lekkere spaghetti, baden wat met onze voetjes in de Lesse, kaarten in het super gezellig café op de kamping met een biertje en warme choco en gaan tenslotte slapen.

Ook de volgende dag begint met heel grillig weer. Het ene moment is het aan het stortregenen, het ander is het blauwe hemel en zonneschijn. Van dit laatste moment weten we handig gebruik te maken om onze tent te laten drogen. De rest van de dag blijft het dan ook gelukkig droog. We wandelen rond in het centrum van Dinant en bezoeken het fort op de top van de rots. We krijgen er een rondleiding van een gids, waarvan zowel Bronek en ik niet alles volledig begrijpen, het Frans is voor mij te snel en het Nederlands heeft een hard Frans accent dat we het ook niet zo goed begrijpen. Maar voor de rest was hij heel amusant.

Tot slot moeten we helaas zo snel al het prachtige Dinant terug inruilen voor Gent, want mijn vakantiejob in Mc Donalds wacht op me.

[Show slideshow]

1 2 ►

Op een heerlijk dagje zomer nemen we de trein naar Brussel. Eerst bezoeken we het dinomuseum. Voor mij een verlangen vanuit mijn kindertijd al die eindelijk uitkomt. De Iguanodons gevonden in een koolmijn in België, maken het meeste indruk op mij. Ik beeld me in hoe het zou zijn om ze tegen te komen, waardoor ze nog indrukwekkender worden. Het museum is heel groot en na een tijdje wandelen we er een beetje gewoon doorheen. Ook heel veel dieren van nu zijn te bezichtigen. Ons bezoek is deels voor het Masterproject van Bronek om af te studeren als architect.

Daarna wandelen we wat rond door Brussel: het Parlement, de mooie gallerij, andere mooie of speciale gebouwen die niet ontsnappen aan de snelle camera van Bronek.

Tot slot laten we onze maagjes vullen in een goedkoop restaurantje in Rue des bouchers als echte toeristen.

De avond sluiten we af met een exterieur bezoekje aan het Atomium, aangezien het al laat was en alles gesloten. En we amuseren ons met foto’s te nemen van onze weerspiegeling in de bollen.

Tot slot treinen we naar huis en kruipen gezellig en moe van ons tripje onder de wol.

[Show slideshow]

De jury zit erop, dus eindelijk neem ik wat vakantie met Bronek. Op vrijdagavond nemen we met de fiets de trein naar De Panne. Daar fietsen we naar ons eerste camping. En we zijn nog maar vertrokken en het gaat al bergaf, helaas niet letterlijk. Op weg van het station naar de camping, breken er drie spaken van Bronek zijn fiets. Meneer zegt dat dat geen probleem is en we nog steeds onze trip verder kunnen zetten naar Cape gris nez. Maar dan heeft hij waarschijnlijk niet op de heuvels gerekend. Maar als Bronek zo zegt ben ik altijd gerustgesteld, dus trek ik mij er verder niets van aan. We doen nog een avondwandeling langs het water en gaan dan slapen voor onze fietstocht van de volgende ochtend. Maar ons vakantiegevoel doet ons iets langer slapen. Ik ga nog om boodschappen terwijl Bronek zich wat voorbereidt voor zijn Nederlands examen. Dus tegen 14u30 zijn we eindelijk gepakt en geladen en vertrekken richting Frankrijk. In Frankrijk waren we al snel in Cape gris nez wat minder snel. Onderweg houden we halte in Calais, want we vinden het operagebouw zo mooi dat we wat meer van de stad willen zien. Het stadhuis, een haven zonder water, de overzetboten naar Engeland… Ondertussen is het al 19u30 ’s avonds maar we blijven gaan en het is nog lang niet donker. Het fietsen gaat goed; de weg is plat en we lossen elkaar tijdig af om de wind tegen te houden. Maar dan, komen we dichter bij ons doel, en de heuvels zetten op, fietsen met tent en bagage lukt al niet meer zo goed, zeker als je alleen maar een hoge versnelling hebt, dus beginnen we maar te wandelen. En naar beneden vliegen en wandelen…

En dan is er die super grote helling. Voor wel bijna tien minuten laat ik me super snel naar beneden glijden, heerlijk! En vervolgens wacht ik nog es zo’n tien minuten op Bronek, me volledig afvragend waar hij nu toch blijft. En daar komt hij. Dankzij de helling zijn nog zo’n 6 extra spaken gebroken. En we zijn lang nog niet in Cape gris nez. Ondertussen is het al 23u30. De camping die ik in ons campingboek had gezien is blijkbaar ergens veraf en aan een autosnelweg. Dus die konden we wel vergeten. We proberen nog wat te fietsen, maar Bronek zijn fiets is een hopeloze zaak, want om de twee seconden breekt er een spaak. Dus besluiten we in dit hele kleine dorpje te blijven en hier maar naar een camping te zoeken. Op het eerste zicht lijkt dit uitzichtloos zo te zijn, maar plots duikt er een bordje op met aanwijzingen voor een camping. Wij super blij beginnen die te volgen, maar toch een beetje in vrees dat het niet meer mogelijk zal zijn om nog binnen gelaten te worden aangezien het niet meer zo vroeg is. Maar gelukkig, de eigenaars zijn heel vriendelijk en we vinden nog een plekje. In het donker zetten we de tent op en beginnen te koken, beetje moeizaam zo zonder licht, maar we worden gered door onze buren met een zaklamp.

De volgende dag tegen de middag komen de mama en papa to the rescue. Fietsen op de porte bagage en op naar Cape gris nez. Zijn we er dan toch nog geraakt en laten ons heerlijk uitwaaien. Vervolgens gaan we nog es naar Calais en merken dat de haven deze keer nu vol water staat en trakteren de mama en papa op een etentje.

Dan terug naar Gent, toch een heerlijk weekendje ondanks de fiets-tegenslag.

[Show slideshow]